Pewnego dnia, Emilka poczuła, że ma dosyć. Nie rozumiała dlaczego już drugi tydzień nie może iść do przedszkola i spotkać się z przyjaciółmi. Dlaczego zamiast wypraw do lasu, wychodzi jedynie na krótkie spacery z psem? Przecież nie zrobiła nic złego. No dobrze, czasami bywała nieposłuszna i nie sprzątała codziennie swojego pokoju, a ostatnio zdarzyło jej się nawet trzasnąć porządnie drzwiami, ale czy to naprawdę wystarczyło, by odebrać jej wiosnę? Wszystkie kwiaty i zapachy? Cały dzień chodziła smutna, a wieczorem, gdy w pokoju zgasło światło, przytuliła się do ukochanej suczki - Majki i cichutko zapłakała. Płakała i płakała. W ogóle nie mogła się uspokoić. Wcisnęła zasmarkany nos w gęstą sierść psa i objęła go za szyję obiema rączkami. Nagle poczuła, że z Majką dzieje się coś dziwnego. Suka zaczęła wyraźnie maleć i przybierać kształt podobny do ludzkiego. 

- Ratunku!-  zaczęła krzyczeć Emilka, ale zmieniona Majka, położyła palec na buzi i wzrokiem nakazała ciszę.

- Ciii! Nie bój się - wyszeptała. - Tak naprawdę jestem Krasnoludką. Tylko udaję psa.

Emilka aż buzię otworzyła ze zdziwienia: 

- Krasnoludką? Czyli kim właściwie? I dlaczego wcześniej nigdy o tym nie mówiłaś? I w ogóle, jak to się dzieje, że mówisz? I dlaczego? 

- Dlaczego i dlaczego? - burknęła Majka. - Jak przestaniesz zadawać tyle pytań, to Ci powiem. Chcesz?

- No pewnie, że chcę - szepnęła Emilka z zaokrąglonymi wciąż ze zdziwienia oczyma. 

- Po pierwsze, nazywam się Krasnoludka Anastazja. Po drugie, jestem z Tobą od urodzenia. Zawsze, gdy rodzi się dziecko, do domu wprowadza się krasnoludek albo krasnoludka. Pilnuje, żeby dziecko było szczęśliwe.

- Ale dlaczego dopiero teraz mi się pokazałaś? Przecież wcześniej też czasami byłam smutna.

- Znowu dlaczego. Do tej pory nie było potrzeby się ujawniać. Zawsze dawałaś sobie radę sama, nie byłam Ci potrzebna. Teraz, to co innego. Zobaczyłam, że sytuacja jest poważna i postanowiłam wkroczyć do akcji.

- Ale super! - ucieszyła się Emilka. - A co będziemy robić?

- Będziemy rozwiewać twoje smutki. Gotowa?

- No, nie wiem. A jak to się robi?

- Po pierwsze. Chociaż przez chwilę nic nie mów, ok?

- Mhm - mruknęła Emilka. 

- Po drugie, zamknij oczy i posłuchaj. - To powiedziawszy Majka, a właściwie Krasnoludka Anastazja zdjęła z głowy swój czerwony kapelusz i zaczęła w nim grzebać. Po chwili, wśród śrubek, szyszek, kamyczków i tysiąca innych przedmiotów, znalazła małą, srebrną różdżkę. Machnęła nią nad głową Emilki i wyszeptała:

„Pam, pam, pam, bum, bum, bum,

Niech się zrobi skrzydeł szum

Pam, pam, pam, tra, la, la

Niech świat dziecku wiosnę da!”

Zatrzepotało, zaszumiało i na parapecie pojawił się mały, żółty ptaszek. 

- Dobra, wsiadamy - zakomunikowała Anastazja i lekko popchnęła Emilkę w stronę okna.

- Ale jak? - spytała Emilka. - Przecież ja jestem za duża, nie zmieszczę się.

- Ach, prawda! - puknęła się w czoło Krasnoludka. - Zapomniałam Cię zmniejszyć. Już to naprawiam. - Po czym wyjęła powtórnie z kapelusza swoją różdżkę i machnęła nią nad głową Emilką ze słowami:

„Pam, pam, pam, butka, tutka

Zrób mi z dziecka - krasnoludka”

Zaszumiało, zafurczało i nagle Emilka zaczęła się zmniejszać. Malała i malała aż w końcu zamieniła się w maciupeńką, sympatyczną krasnoludkę. Zamiast pidżamy miała czerwony kubraczek i czerwony kapelusz. Dokładnie taki sam, jak Anastazja. 

- Hurra! - krzyknęła Emilka i usadowiła się  razem z krasnoludką na grzebiecie ptaszka. 

Poleciały. Leciały i leciały. Minęły Ruczaj, zobaczyły z daleka oświetlone Wzgórze Wawelskie i w końcu wylądowały gdzieś za miastem, na ogromnej łące, pełnej kwiatów. A konkretnie - w samym środku słonecznika. 

- Ale pięknie! - krzyknęła zachwycona Emilka. - Gdzie jesteśmy?

- Jak to gdzie? W krainie Pani Wiosny. Podoba Ci się?

- No pewnie. A co będziemy robić?

- Nic - uśmiechnęła się Anastazja. - Już sporo zrobiłyśmy, teraz czas na odpoczynek. - To powiedziawszy, wyciągnęła się na plecach i przykryła twarz kapeluszem. 

Emilka chcąc nie chcąc, zrobiła to samo. Gdy tylko zamknęła oczy, poczuła wokół siebie wspaniały zapach i usłyszała dookoła śpiew tysięcy ptaków.

- Dzień dobry, Wiosno - wyszeptała i po chwili zasnęła spokojnym, wiosennym snem.

Gdy obudziła się następnego dnia rano, Majka leżała jak zwykle obok i cicho pochrapywała.

- Mammo! Ale miałam wspaniały sen! - krzyknęła Emilka i już miała pobiec do pokoju rodziców, żeby opowiedzieć go ze szczegółami, gdy nagle jej wzrok padł na poduszkę. Leżał na niej mały, czerwony kapelusik.

​